Optymalizacja Procesów W Łańcuchu Dostaw: Kluczowe Aspekty Planowania Produkcji

O łańcuchu dostaw (nie o logistyce) zbyt wiele wiedzy w lokalnym Internecie nie znajdziemy, o planowaniu produkcji już trochę więcej, ale w większości są to definicje, które nie za bardzo pomagają w zrozumieniu tego najważniejszego w każdej firmie (usługi też podlegają procesowi planowania) procesu.

Czym zatem jest planowanie produkcji według definicji ?

Planowanie produkcji wg. APICS to proces tworzenie planów taktycznych oparty na ustawieniu ogólnej wartości produkcji do wytworzenia (plan produkcji) i innych aktywności, które mają na celu najlepsze zaspokojenie obecnie planowanych poziomów sprzedaży, równocześnie osiągając ogólne założenia biznesowe dotyczące dochodowości, produktywności, utrzymanie konkurencyjnych czasów dostaw itp., jak założono w planie biznesowym firmy. Głównym celem jest ustanowienie tempa produkcji, które pozwoli na osiągnięcie celów kierownictwa w zakresie zaspokojenia popytu klienta, poprzez utrzymanie, podniesienie lub obniżenie poziomu zapasów lub zamówień klientów. Zazwyczaj przy utrzymaniu stabilnego poziomu siły roboczej.

Niewiele nam mówi ta definicja i niewiele na jej podstawie można optymalizować.

Wizualizacja hierarchii planowania i kontroli produkcji stanowi kluczową wartość. Dlatego zamiast definicji wolę przedstawienia graficznego tego procesu, który pomoże nam lepiej zrozumieć tę skomplikowaną tematykę.

Powyższa hierarchia świetnie obrazuje poziomy planowania i zależności między nimi, dodatkowo wskazuje aktywności strony popytowej (sprzedaż) oraz podażowej (operacje) organizacji. Elementy szare oznaczają planowanie, a elementy białe to egzekucja planu. Warto dodać, że ciagle wiele organizacji jest na poziomoe białym czyli nieustannej egzekucji, a więc "gaszenia pożarów".

Wzrucanie popytu do MRP, bez jakichkolwiek elementów stabilizujących (MPS lub S&OP), będzie prowadziło do ciągłej "walki" o przyspieszanie bądź opóźnianie zleceń. Potęguje to także efekt systemowego "byczego bicza", o którym możecie przeczytać tutaj.

Optymalizacja planowania produkcji (wdrożenie procesu S&OP), czyli zgodnie z definicją ustanowienie tempa produkcji pozwoli uzyskać stabilizację nie tylko w obszarze produkcji ale w całej organizacji.

Tylko całościowe, hierarchicze spojrzenie na planowanie pozwala doskonalić swoje procesy produkcyjne i dostosowywać się do zmieniających się warunków rynkowych. Zrozumienie tego, jak każdy element wpływa na całość, pozwala zaaplikować myślenie systemowe celem uzyskiwania lepszych wyników i utrzymaniu konkurencyjności.

Schemat hierarchii planowania warty jest zapamiętania i przywoływania, ponieważ porządkuje podległości procesów planowania (także w strukturach programów ERP) oraz wskazuje miejsce rozwiązywania problemów związanych z realizacją tego planu. Tutaj warto przytoczyć bardzo ważny imperatyw dotyczący rozwiązywania tych problemów (nie nastawiony na „gaszenie pożarów”):

Problemy powstałe w czasie realizacji planu produkcji należy rozwiązywać na najniższym możliwym poziomie w hierarchii, a jeżeli nie jest to możliwe to na kolejnym wyższym poziomie.

Dlaczego? Trzy przykłady:

Poziom PAC - Brak kartonu X (zaginął na magazynie) nie powinien przekładać się na zwiększenie prognozy na ten karton (poziom MRP lub wyżej), ponieważ zwiększy to nasz zapas, zmniejszy dostępność miejsca na magazynie, zwiększy ryzyko „zestarzenia” się tego kartonu, przyblokuje capacity dostawcy , a finalnie ponownie możemy ten karton „zgubić”.

Poziom MRP – błędny LT dostawcy w systemie (zbyt długi w stosunku do rzeczywistego czasu dostawy) nie powinien przekładać się na wydłużenie czasu dostawy dla całej rodziny produktów (poziom MPS), do których komponenty od tego dostawcy wchodzą, ponieważ albo wypadniemy z rynku (konkurencja dostarczy szybciej) albo będziemy notorycznie „przyśpieszać” zlecenia od dostawcy, tzn. zasypywać go mailami o przyspieszenie na podstawie informacji z systemu, kiedy on spokojnie w swoim tempie będzie produkował i zastanawiał się o co nam chodzi…

Poziom MPS/RCCP – brak/niewłaściwe informacje technologiczne (marszruty technologiczne), nie powinny przekładać się na kompletne zablokowanie produkcji i niedostarczenie planu (poziom S&OP), który wydawał się wręcz „łatwy” ilościowo/wartościowo, ale ze względu na inną strukturę mix-u, niż zazwyczaj (bardziej pracochłonne produkty) spowodował zator w wąskich gardłach procesu, ponieważ albo firma poniesie duże koszty w celu dowiezienia planu (nadgodziny, outsourcing, itp.), albo będziemy stosowali klasyczne wskazywanie palcem w stronę „złej prognozy”.

Przykładów takiego „gaszenia pożarów”, które finalnie generują więcej problemów niż rozwiązują można przytoczyć dużo. Wiele etatów w firmach nierozumiejących hierarchii planowania i kontroli produkcji jest generowanych tylko po to by rozwiązywać „sztuczne problemy”, stąd tak ważne jest zrozumienie mechanizmów planowania produkcji w ujęciu szerszym niż same definicje. Wiedza o hierarchii planowania i kontroli produkcji jest niezbędna dla skutecznego funkcjonowania firmy, niezależnie od jej branży.

Warto więc spojrzeć na planowanie produkcji jako na system dynamiczny, w którym każdy element ma swoje miejsce i znaczenie. Rozwiązania skupione na konkretnych poziomach hierarchii mogą przyczynić się do większej skuteczności, oszczędności czasu i zasobów, a także do zwiększenia konkurencyjności na rynku.